Opstappen papegaai

Vandaag heb ik weer vooruitgang geboekt bij Flupke, onze Ara Maracaña. Hij is nu anderhalf jaar oud en ik heb hem van in het begin gewoon gemaakt om op mijn schouder te kruipen telkens ik hem meeneem naar de nagelstudio. De bel gaat, ik laat mijn klant binnen, doe de deur open, wacht tot Flupke op mijn schouder stapt en ga dan naar de nagelstudio die achterin mijn tuin gelegen is. Tot zover geen probleem, lukt altijd perfect. Het is echter een heel ander ding om Flupke, onze Ara Maracaña op mijn hand op te laten stappen. Die hand is geen optie, enkel mijn schouder of arm, liefst bedekt door een mouw of sjaal. Omdat het toch belangrijk is voor onze vertrouwensband dat hij op mijn hand opstapt ben ik er nu zwaar ingevlogen om daarop te trainen.

Als we samen in de zetel zitten gaat ook alles perfect, samen knuffelen, spelen, hij krult graag op in mijn schoot, heerlijk. Geleidelijk aan ben ik begonnen om hem ondersteboven aan mijn vingers te laten bungelen. Ara Maracaña's zijn kleine clowns en voeren graag kunstjes en kapriolen uit. Eerst begon het met één pootje dat zich vastklemde aan mijn vingers en een beetje optillen, na een paar keer hield ik zijn andere pootje een paar tellen vastgeklemd tussen mijn vingers zodat ik hem ondersteboven kon tillen. En toen waren we vertrokken.

Telkens we nu in de zetel zitten duurt het niet lang vooraleer hij 'per ongeluk' op zijn zij komt liggen met zijn pootjes rond mijn vingers geklemd en moet ik hem optillen. Het heeft echt niet lang geduurd eens hij doorhad hoe leuk het was. Sinds een paar dagen komt hij op mijn schoot zitten en kruipt op mijn hand zodat ik hem kan optillen. Ik dwing nooit, vraag nooit iets, hij doet het helemaal uit zichzelf. Ik hoef hem niet op zijn pootje te tikken of niets. Als hij uit zichzelf op mijn hand gaat staan beloon ik hem door uitbundig te reageren. Zoals ik in eerdere artikels al schreef is elk 'drama' beloning voor een Ara Maracaña. Belonen met voedsel is tot nu toe nog niet echt gelukt bij Flupke. Ik heb nog niets gevonden waar hij bijzonder dol op is. Drama is beloning genoeg tot nu toe.

Dat kleine tikje op zijn pootje is er dus te veel aan

Vanochtend deed ik zijn kotje open, hij heeft een groot luik dat ik kan laten zakken zodat er een soort ophaalbrug ontstaat en daar zit hij vaak. Toen ik mijn hand voor hem neerlegde op zijn luikje ging hij zomaar op mijn hand staan, helemaal uit zichzelf. Uiteraard met veel drama van mijn kant tot gevolg. Het lukt niet elke keer, en ik dwing niets maar er is toch weer vooruitgang gemaakt. Telkens hij het doet zeg ik het commando 'OP', zodat hij de associatie kan maken. Ik ben me goed aan het bijlezen ondertussen over de opvoeding van papegaaien. Momenteel ben ik bezig met het boek van Barbara Heidenreich: The Parrot Problem Solver. Echt een heel duidelijk en interessant boek over papegaaien en hun gedrag. Zij hamert er ook op dat een papegaai zoveel mogelijk handelingen uit vrije wil moet doen en dan ben je pas goed bezig. Dat kleine tikje op zijn pootje is er dus te veel aan. Niet dat dat niet mag, zeker in het begin is het soms onmogelijk zonder dat kleine tikje, maar zonder is oneindig beter.

Een papegaai bijt vaak in de hand die hem voorgehouden wordt, en bijten kan pijn doen. Flupke, mijn Ara Maracaña bijt me ook soms maar dit is nooit agressief bedoelt en is best draaglijk. Het is meer speels bijten en knabbelen om mijn vingers te verkennen. Als het té pijnlijk wordt omdat hij te opgewonden wordt stoppen we gewoon zodat hij kan kalmeren. Flupke is nog jong en raakt snel opgewonden, net zoals een klein kind of jonge hond, en dan bijt hij sneller. Als hij overstuur is durft hij ook te bijten, soms zelfs in zijn eigen pootje als er niets anders voorhanden is. Dit is normaal gedrag bij een papegaai. Dan is het de boodschap om hem rustig de tijd te geven om te kalmeren. Hier thuis beginnen we Flupke beter te begrijpen door naar zijn lichaamstaal te kijken en te anticiperen op zijn gedrag.

Het valt op dat de aanwezigheid van mijn kleinkinderen ervoor zorgt dat hij druk en opgewonden raakt, met veel schreeuwen en drukdoenerij tot gevolg. Als het té erg wordt zet ik Flupke gewoon in zijn kooi, doe zijn ophaalpoortje toe en hang het gordijn ervoor. Hij kan nog wel naar buiten kijken door het raam maar niet meer naar binnen. Werkt altijd. Na twee minuten is hij al een pak rustiger. Als mijn schoondochter langskomt reageert hij ook altijd fel. Hij houdt van mij maar ook van haar en weet niet goed hoe hij zich dan moet gedragen. Als ik in de nagelstudio zit met Flupke komt ze hem halen en neemt hem mee naar binnen. Even knuffelen en dan is het weer goed. Als hij haar ziet binnenkomen door de poort als we in de nagelstudio zitten begint hij zo hard te schreeuwen dat er niets mee aan te vangen is tot ze hem komt halen. Het is dus niet zo dat Flupke éénkennig is, hij heeft twee vriendinnen waar hij gek op is. Mijn twee dochters, die overigens niet meer thuis wonen daar heeft hij niet zo'n band mee. Mijn echtgenoot en de kinderen en schoonkinderen kunnen hem wel koekjes of nootjes geven maar hij zal niet snel op hun arm komen zitten.

In de nagelstudio zit hij op een enorme standaard met zo'n grote metalen plaat onder, hij is daar zo vrij als een vogeltje (papegaaitje). Telkens ik klanten doe gaat hij mee dus hij is gewend om veel verschillende mensen te zien. Hij komt echter nooit van zijn standaard af, en dat is maar gelukkig. Nagels zetten met een papegaai op mijn schouders is onbegonnen werk. Omdat hij zo speels is vinden de klanten het leuk om hem te bekijken op zijn standaard. Hij zit geen minuut stil en is steeds bezig met spelen en dingen slopen. Ondanks dat hij heel de dag gebabbel hoort kent hij nog niet veel woorden, een Ara Maracaña staat er ook niet om bekend dat het een goede prater is. Elk nieuw woordje is leuk maar het duurt lang voor hij iets nieuws zegt. Wel brabbelt hij veel om nieuwe woordjes te 'oefenen'. Dat brabbelen op zichzelf is ook al heel leuk om naar te luisteren.

Dus, nu veel trainen om het opstappen op mijn hand verder in te oefenen en dan zijn we weer een stapje verder. Het leven is nooit saai met een Ara Maracaña in huis 😊